czwartek, 27 marca 2014

23.A partir de hoy (część 2)

Nath nie odezwał się od wyjazdu. Następnego dnia rano zaczęłam się tym martwić, ale uspokoił mnie telefon od Elizy z którego dowiedziałam się że chłopacy nie mają na to czasu. Tom wysłał jej sms'a żebyśmy się o nich nie martwiły i jak będą mogli to się odezwą. Napisali też że tęsknią. Mimo że moje relacje z mamą się polepszyły już dawno dalej czułam jej chłodną postawę. Zastanawiałam się dlaczego jej stosunek do mnie jest taki. Rodzice byli zaprzeczeniem siebie mama ukrywała to co czuje w sobie, a tata okazywał to. Myślałam nad tym czy mogło wydarzyć się coś takiego co mogło ją zmienić na zawsze. Na zdjęciach z czasów szkolnych była wesoła. Nie twierdzę że teraz była ponura, ale wtedy to było bardzo szczere. Nigdy nie przyszło mi do głowy żeby porozmawiać z nią o tym szczerze. Nawet gdyby było coś na rzeczy  i tak zapewne nie powiedziałaby mi o tym więc po co wgl próbować zrobić coś niewykonalnego.
Pobyt rodziców był dla mnie zbawieniem. Miałam więcej czasu na przemyślenia na odetchnięcie od tego całego codziennego amoku. Gdy Nathan wróci zacznie się znowu cała praca, pokazy itp. Siedziałam na łóżku pisząc e-mail do Nathana kiedy usłyszałam dzwonek. Odłożyłam laptop na stolik i poszłam zobaczyć kto to. Przez szybę wenecką w drzwiach zobaczyłam Richa. Nie tylko nie to pomyślałam.Postanowiłam nie otwierać i poczekać aż odejdzie.
- Lena wiem że tam jesteś. Porozmawiajmy. - powiedział Rich
Przez chwilę się zawahałam nad tym co zrobić. Z jednej strony nie chciałam go widzieć, a z drugiej chciałam wiedzieć co u Jess. Czekałam na to że za chwilę może sam sobie pójdzie jednak on dalej stał i nie widać było żeby za chwilę miał zamiar iść. Przekręciłam klucz i otworzyłam.
- Po co tu przyszedłeś ?- zapytałam nie wpuszczając go do środka
- Porozmawiać.
- Nie mamy o czym - powiedziałam zamykając drzwi
Jednak Rich je zatrzymał. Był silniejszy ode mnie.
- Mamy. Sama siebie oszukujesz że nie mamy.
Wszedł do środka.
- Zerwałem z Jess. - powiedział
- Jak to zerwałeś z Jess ? Dlaczego ?
- Po prostu ona nie zastąpi ciebie.
- Nie mam ochoty wysłuchiwać tego.
- Wiesz co jest najgorsze że ja wciąż mam nadzieję. Na to że będziemy razem. Ja wiem że kochasz Nathana i ja w twoim życiu według ciebie byłem błędem. Ale to wszystko co się między nami wydarzyło to miało znaczenie. Oboje tego chcieliśmy. Cieszyliśmy się ze wspólnie spędzanego czasu. Szukałaś mnie gdyby na mnie ci nie zależało nie szukałabyś mnie. Nie przyjechałabyś wtedy.
Stałam i milczałam. Nie wiedziałam co mam odpowiedzieć na o co powiedział. Miał rację.
- Masz rację kocham Nathana, ale w całej reszcie się mylisz. - powiedziałam choć tak nie myślałam
- Lena okłamujesz samą siebie. Gdyby wtedy Nathan nie przyjechał i nie zobaczył tego że się całujemy. Co byłoby dalej ?
- Dalej popełniłabym najgorszy błąd w życiu.
- Czyli według ciebie byłem najgorszym co cię spotkało? - zapytał jednak ja nie odpowiedziałam
Wtedy poczułam że mimo wszystko brakuje mi go. Tylko miałam jedno pytanie co dalej zrobić ?
Zaczął zbliżać się do wyjścia.
- Okej. Brakuje mi ciebie. Nie było dnia żebym o tobie nie myślała. O tym gdzie jesteś i co robisz. Szukałam ciebie bo martwiłam się o to co się z tobą dzieje. Byłeś przy mnie gdy Robert umarł. Powiedziałam ci tyle razy że żałuje że ciebie spotkałam, ale to kłamstwo. 
Rich milczał stał tylko i się mi przyglądał. po czym podszedł i mnie przytulił. 
- Wiesz że nie może być tak jak dawniej. Nathan będzie na mnie za to zły, a ja nie chcę się kłócić. 
- Więc co możemy zrobić ?
- Wydaje mi się że nic. - powiedziałam 
W tym momencie od mieszkania weszła moja mama. Wybrała chyba najgorszy moment do tego. Wiedziałam że za chwilę zacznie się burza. Po tym wszystkim nienawidziła Richa. 
-Wróciłam. Tata poszedł z dzieciakami na plac zabaw. Lena gdzie jesteś ? - słyszałam jej głos stojąc w salonie 
Po chwili pojawiła się w pokoju, a jej mina mówiła sama za siebie. Od razu na jej twarzy pojawiła się złość i wielki grymas. Jej reakcja nie robiła na mnie wrażenia. To był mój dom i mógł w nim przebywać każdy. Starałam się zachować spokój. 
- Co to ma znaczyć ? - zapytała mama podnosząc ton 
- Nie mam zamiaru ci się tłumaczyć. Zostaw nas samych. - powiedziałam spokojnie 
- Słucham? Chyba sobie żartujesz ?! Co on tu robi.. 
- Powiedziałam ci już chyba coś. 
- Nathan o tym wie ? 
- Nie zamierzam się z tobą kłócić. - powiedziałam 
- Ja wszystko wyjaśnię. - powiedział Rich po chwili dodając - przechodziłem obok i pomyślałem że zajrzę żeby oddać Lenie pieniądze. Pożyczyłem je dość dawno i pomyślałem że to nie fair że ich jej nie oddałem. 
Wyjął z portfela 200 zł i podał mi je. 
- Ja już pójdę. - powiedział i wyszedł 
- Przepraszam. - powiedziała mama po chwili dodając - nie wiedziałam wiesz, że się o ciebie martwię 
- Nie chcę z tobą rozmawiać. - powiedziałam i poszłam na górę 
Zawsze było tak samo. Czasami wydawało mi się że ktoś steruje moim życiem i w tym momencie wciska przycisk "REPLAY". Większość wspomnień to tylko kłótnie o to jaka jestem. Wydawało mi się jakby od urodzenia moja mama miała wyrobioną opinię o mnie i wiedziała jak będzie wyglądać moje życie. Jej każde słowo było przemyślane i wiązało się z poprzednim. Nawet jeśli prawda była inna ona już miała swoje zdanie i swoją wersję wydarzeń i nikt nie mógł tego zmienić. Ona wierzyła w to że to jej plan wydarzeń był prawdziwy, a wszyscy dookoła kłamali i starali się ją zmylić. Czasami zastanawiałam się jak tata z nią wytrzymywał. Są już razem tyle lat. Faktycznie dużo razy się kłócili, ale więcej było tych dobrych chwil. Między nimi, bo nie można powiedzieć tego o mnie i o mamie. Wszystko wyglądało jak jedna nieustanna kłótnia wokół wszystkiego. Czegokolwiek bym nie zrobiła to i tak było źle wykonane. Każdy mój chłopak, przyjaciel, znajomy było oceniany jako ktoś bez przyszłości i zła partia dla mnie. Zastanawiałam się tylko nad jednym jaka partia według niej była dla mnie dobra. Za Nathanem też zbytnio nie przepadała chociaż i tak traktowała go najlepiej ze wszystkich moich bliskich. No i dzieciaki kochała je bardzo. Czasami wydawało mi się że bardziej niż mnie i nie wiedziałam czy to dobrze czy źle. Ciekawiło mnie jaka była moja prawdziwa mama ta która mieszkała w Londynie. Tylko że to że nie chcieli się ze mną spotkać skutkowało tym że miałam już wyrobioną o nich opinię, ale bardzo chciałam ich poznać i wiedzieć jacy są. Do tego od pewnego czasu nie rozmawiałam z Jess. Od kiedy wróciła do Londynu nie zadzwoniła ani nie nie napisała. Ale na pewno jest zajęta zalicza ostatnie egzaminy. Muszę zobaczyć się z Richem i porozmawiać z nim. Tylko jest jedna przeszkoda nie wiem gdzie mieszka i nie mam jego nowego numeru. Nie mieszka w starym domu moich rodziców, ale na pewno jeszcze mnie odwiedzi znam go. W tej chwili przyszło mi jedno do głowy. mam jego e-mail. Nie wiem czy dalej ma ten sam, ale warto spróbować. Usiadłam i zaczęłam pisać.






***********************************************************************************
I oto druga część rozdziału na którą musieliście tak długo czekać. Jak zawsze mam nadzieje że wam się podoba. CZEKAM NA WASZE OPINIE. Czytam wasze blogi jednak nie komentuje, ale postaram się to robić. Następny rozdział postaram się dodać w następnym tygodniu. 
Do następnego :*
Mam nadzieje że nie jesteście źli za to że musicie tyle czekać niestety natłok nauki i cała reszta obowiązków nie pozwala mi na regularne dodawanie rozdziałów. :/ PRZEPRASZAM !!!

2 komentarze:

  1. Ahh.. :3
    Nauka.. Wiem co to oznacza, niestety.. :/
    Do mnie testy się zbliżają wielkimi krokami.. :(
    Zaczęła pisać.. A ty zakończyłaś rozdział..
    No wiesz ty co..!
    Uwielbiasz się znęcać.. Tak.. Uwielbiasz.. :P
    Więc cóż.. Pozostaje modlenie się abyś więcej czasu miała.. ;)
    I oczywiście duuużo weny życzę..!!!
    Do następnego..!! :D

    OdpowiedzUsuń
  2. Rozumiem brak czasu. Nauka najważniejsza, potem przyjemności.
    Świetny rozdział, Rich jest ciekawa postacią.
    Czekam na ciąg dalszy :*

    OdpowiedzUsuń